Studio Asperge. Beeld, tekst. muziek.



Gewapende forellenkweker

 
Vroeger kwam ik vaak in België en veel van mijn eerste foto's heb ik daar gemaakt. Mijn vriendje woonde op een boerderij in de Voerstreek en begin jaren tachtig was dat het strijdtoneel van de Belgische taalstrijd. Uit de twee belangrijste windstreken kwamenkwamen bussen met agressieve Belgen daar demonstreren en elkaar soms de kop inslaan.
 
In Sint Maartensvoeren woonde een aardige forellenkweker. 'Snoek' heette hij en ik heb nog nooit een beteren naam voor een forellenkweker gehoord. Aardig was hij dus, behalve wanneer de taalstrijd in zijn achtertuin gestreden werd. Dan stond hij uit het raam te schreeuwen naar de demonstranten die dwars door zijn weilanden met vijvers banjerden en zo de forellen van streek maakten. Ontelbare foto's heb ik van hem gemaakt terwijl hij met gebalde vuist in de raamopening stond. Wat kon die man mooi kwaad worden!
 
Op een dag gingen de demonstranten te ver. 'Fourons Wallons' en 'Voeren Vlaams' schilderden zij met witte verf op de weg voor zijn huis en de verf die ze over hadden gooiden ze in een van zijn forellenvijvers. De meeste forellen zijn vegetariërs en houden niet van verf. Die maakten dat kenbaar door met hun buiken naar boven op het wateroppervlak te gaan drijven. Maar Snoek had een geweer: een flobertgeweer dat hij bij een groentenkraam op de Luikse zaterdagmarkt had gekocht, en dat ging hij gebruiken. Ik stond naar de met verf knoeiende demonstranten te kijken toen ineens een paar knallen klonken. De demonstranten stoven uit elkaar alle richtingen uit en gooiden nog een laatste emmer verf in de vijver van Snoek. Die stond in zijn open raam met scherp te schieten. Hij had zijn pens op de vensterbank gelegd en schoot zijn geweer leeg op de demonstranten. Hij mikte voornamelijk op de Walen. Ik was blij met zijn roekeloos gedrag en fotografeerde naar hartenlust. Met die foto's kon ik aankloppen bij menig dagblad. Maar Snoek had mij in de gaten en zette zijngeheime wapen in. Terwijl hij nog in het raam stond te kijken vloog de voordeur beneden open en mevrouw Snoek kwam naar buiten gerend met rkulspelden in het haar en een honkbalknuppel in de hand. Zij renden regelrecht op mij af en ik dacht: 'Die wil waarschijnlijk mijn rolletje hebben'. Daarin was zij helemaal niet geïnteresseerd. Zij vroeg er niet eens om. Dat was ook eigenlijk niet nodig want met een paar ferme knerpende klappen sloeg zij mijn Praktica naar de eeuweige Oost-Duitse jachtvelden. Ik vond het jammer dat ik deze vroege uiting van Girlpower niet kon vastleggen en sindsdien neem ik altijd twee camera's mee naar belangrijke gelegenheden.