In Paradiso   Wie kent de Tom Tom Club nog? Mensen aan de goede kant van de dertig. De drummer en de bassiste zaten vroeger in The Talking Heads. Ze lieten de zanger in de steek en begonnen samen met de toetsenist een nieuwe band. Die noemden ze 'No Talking, Only Heads'. Dat vond Talking Heads-zanger David Byrne niet goed en hij bedong in de rechtszaal dat zij die naam moetsen veranderen en geen liedjes van de Talking Heads meer mochten spelen. Ondanks al deze perikelen zijn ze nog steeds enthousiaste muzikanten. De ritmesectie had nieuwe dynamische musici om zich heen verzameld. Het interessantst vond ik de achtergrondzangeres. Ik had de indruk dat het een bouwpakket was (zo noemen lesbo's volgens het Lesbisch Woordenboek een tot vrouw verbouwde man). Ik weet namelijk wat een kerel is als ik er een zie. De aders op haar armen waren te dik voor een vrouw bijvoorbeeld. Mijn begeleidster Monique zei dat het volgens haar wel degelijk een vrouw was. Ik betwijfelde dat. "Zij heeft een te smal kontje, zij bespeelt die sambabal op een typisch mannelijke manier en heeft vierkante borsten." Monique was niet overtuigd. "Maar zij heeft een piepstem! Het is echt een vrouw, hoor." Ik pakte haar bij de schouders. "Mijn oom heeft ook een piepstem." Daarmee was de discussie gesloten. Natuurlijk kun je dit soort zaken gewoon opzoeken in Oor's Popencyclopedie. Daarin staat dan bij "achtergrondzang en sambabal bij de Tom Tom Club": omgebouwde vent.   De drummer droeg een headset. Die gebruikte hij soms om nummers aan te kondigen, maar meestal om te vragen: "Hoe voelen jullie je?" De meeste mensen in het publiek antwoordden "Goed", maar er was ook een kleine groep die terugriep: "Gaat wel" en er was zelfs iemand die riep: "Ik heb een muisarm".   De nummers waren opgebouwd rond een stampende groove, sober maar doeltreffend op de planken gebeukt door de drummer en verfraaid door de percussionist. Daarop werden baspartijen uit de oertijd gespeeld door Tina Weymouth. Heavier kan een fragiele dame ze niet spelen. Daaroverheen werden schitterende melodische tapijtjes gelegd door de vier zingende muzikanten. Vaak werden daarbij betekenisloze, maar daarom niet minder prikkelende kreten geslaakt als Oeoeh! en Ieeaaah! In één nummer zat zelfs de volgende oerkreet: "Coooohen!...Cohen!Cohen!...Jaaaaames Brown!" Leuk dat ze dat even hadden ingestudeerd voor hun optreden in Amsterdam. Later brachten ze zelfs een nummer dat helemaal over onze burgemeester ging: 'The Man With The Four Way Lips'. Ook hadden ze een nummer dat volgens mij ging over Ulrike Meinhof, de Duitse terroriste uit de Baader-Meinhof groep. 'She's Dangerous' heette dat nummer.   Ik vind het trouwens in het algemeen erg moeilijk om Engelse teksten te volgen tijdens een live-optreden. De Tom Tom Club onderkent dat probleem en heeft zelfs beloofd daar iets aan te gaan doen. Binnenkort komen ze met een dialectplaat.   Hun grootste hit 'Words Words' werd ook met verve gespeeld in de toegift. Voordat ze daarmee begonnen zei de zanger toen het gejuich uitgestorven was: "I love Amsterdam! (Ik houd van Amsterdam!)" Dat vond ik niet oprecht overkomen. Het publiek was namelijk het hele optreden nogal lauw geweest. En dan druk ik me nog discreet uit, want eigenlijk gedroeg men zich als een in beton afgezonken verzameling veenlijken die gestorven waren aan een overdosis valium. Dat "I love Amsterdam!" zegt die zanger natuurlijk overal. Op hun live CD, die is opgenomen in Madrid, zegt hij het bijvoorbeeld ook. Maar de band liet zich niet uit het veld slaan en speelde goed. Wel werd er wraak genomen op het niet enthousiaste publiek want het hele optreden duurde slechts anderhalf uur. Maar misschien is dat tegenwoordig normaal.